izmitte tek başıma yaşamış olduğum ve uzun bir süre psikolojimi etkileyen olay...
başladığında salondaki koltukta oturup yeni aldığım asterix’i okumaktaydım, bittiğinde ise yaklaşık olarak 4 metre uzaktaki salon kapısına kadar savrulmuştum, aykata durmak gibi bi şans yoktu, ama ben şanslıydım çünkü ev yıkılmamıştı...
insan o an ne yapacağını şaşırıo gerçekten, deprem biter gibi olduğunda ki saat yaklaşık olarak 03:04 suları, ben üstüme düşmüş olan fortmantonun altından çıktım ve telefonla yan blokta oturan kuzenimi aradım, bana kalsa iyiler mi diye soracaktım, şok hali işte, bi de aradığımda telefon meşgul çalınca onlar da beni mi arıyo acaba dedim kendi kendime şok hali işte gene..
sonra balkona çıkarak yardım istedim çünkü yalnız kaldığım için demir kapıyı klitlemiştim ve demir kapı sıkışmıştı.. apartmandan herkes çıkmıştı bi ben kalmıştım.. sağolsun kapı komşumuz mehmet amca korkmadan apartmana girdi 4 kat çıktı kapıyı açtık birlikte ve beni sırtladığı gibi aşağı indirdi, işin ilginç tarafı o adama ben şimdi desem beni hayatta sırtlayamaz güç olarak, ama işte can havli denilen şey var ya işte yaşanılan oydu...
ha tabi ben bunları yaşarken , annem ve babam da annemin emeklilik işlemleri için ankaraya gidiyorlardı, tren bilecikle eskişehir arasında bi dağda durmuş tüm türkiye de elektirik kesildiği için, annemler haberi walkman dinleyen bi çocuktan almışlar, sonrasında annem treni birbirine katmış tabi meraktan, yapabilecekleri de bişey olmadığı için sadece beklemişler.... hangisi zordu bilmiorum annemlerin durumu mu yoksa benim durumum mu..? ama ortada zorluk olduğu da bi gerçekti...
bir daha kimsenin böyle bir felaket yaşamaması en büyük dileğim... bu yazıyı yazarken aklıma geldi ve yine gözlerim doldu, saadet’e bir kere daha rahmet diliyorum.. nur içinde yat!!!
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?