115

sana onceden yazdigim dizeler yalan soyluyordu;
seni bundan daha cok sevemem diyenler hani;
ama o zamanlar aklim bir turlu almiyordu,
icimdeki alevin daha da parlak yanabilecegini.
oysa zaman, krallarin fermanini bile degistirir,
yeminler arasina girer, milyonlarca oyunuyla,
kutsal guzelligi karartir, sivri niyetleri koreltir;
nice dik baslari degisimin carkina uydurur sonunda;
heyhat! ben de zaman denen zorbanin korkusuyla,
’en cok simdi seviyorum seni,’ diyemez miyim;
askimdan kusku duymadigim, en emin oldugumda,
gelecegi unutup, o gune tac giydiremez miyim.
ask bir bebek olduguna gore,
hayir, bunu diyemem,
buyumesini surduren seyi,
buyumus gibi goremem.

(bkz: william shakespeare)