yalnızlık

(inatla yanlis yazmaktayim bu kelimeyi, ama dogru yazilisi gozume cok carpik cozukmekte)sanirim gunumuz insaninin en buyuk ucurumu yalnizlik, kendini asagi birakmamak adina dikkatsizce o kirik daldan bu solgun dala atlatan, elbette onceleri. nedense belli bir zihinsel- olgunluk demek istemiyorum bence son derece haddini bilmez bir kelime- asamayi tam basari veyahut kismi basari ile tamamlayamamis kisilerce dusmekten cokca korkulan ucurum, halbuki o cizgiye degen ve gecen kisi biliyor ki sadece bir kabus, ucurumdan asagiya dussen de bir sey degismiyor once fazlaca salgilanan adrenalin kalp atisinda hizlanmaya sebep oluyor daha sonra ise anlamsiz bir mutluluga, yok hayir yere dusup dokulara ayrilmiyorsunuz aksine yataktasiniz hemde sicacik ama bir seyler eksik belki sicak bir nefes, olsun zamanla alisirsiniz.her kadin "dorine" kadar sansli olmuyor her erkek de "andre gorz" kadar sevemiyor. e demistim gunumuz insani...