ankara-marmaris arası atıyordu kalbi ve düşlerle geçiriyordu geceleri.ve geceleri yalnız oluyordu bünye,o sessiz evin sakinlerinde.yalnızlığa anlatıyordu aşkını,bitmez diye haykırarak.zamanı vardı kavuşmanın tıpkı ayrılığın zamanı olduğu gibi.
ve o gün gelip çatar, hiç bitmesini bile istemediğin,düşünmediğin şey bir anda karşına çıkar ve bitti der.sense ne olduğunu anlayamadan başına öne eğer ve düşünmeye dalarsın.sebebsiz bir ayrılığa sebebler bulmaya çalışarak.hayat ve sen işte hepsi bu kadar.
(bkz: dindirir acını elbet bi melek)
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?