özlemek

ozlemek ozlenene kavusulamadiginda can acisidir;kalp agrisidir hicbir zaman kavusma umudu yoksa...kimi zaman mutlu rolü yapmaktir içindeki huznu bastirirken ve belki de kalan umidini korumaktir.ozlemek herseye ragmen guzeldir,degiyorsa ozlenen...

giden sevgilinin ardindan bakarken,sabretmekten baska bir seceneginiz olmadigini bile bile bikmadan,usanmadan beklerken,donecegi gunun ve ikinizi bekleyen mutlu gunlerin hayalini kurarken,onunla birlikte gun sayarken yinede icinizde burukluk yaratan bir duygudur ozlem.aslinda ozlemek guzeldir,tabi ozlenen sizi hakettigi ve kiymetinizi bildigi surece...

koridorda karsidan onun gulumseyerek sana geldigini gormek.bir saniye sonra koridorun aslinda bos olusunu farketmek.sarilsa sanki ucacaksin,sanki gozunden binlerce kantar su akitacaksin,sarilsa geberecek kadar mutlu olacak doyacak ve hep mutlu olacaksin hissiyle sarilmanin imkansizliginin aklina geldiginde bozulan ifaden,bukulen dudagin ve sen.

dokunamamak sana, uzak kalmak teninden, sıcak ellerinden... kokunu özlemek... gülüşüne, bakışına hasret kalmak... zormuş her şeyden. yakar insanı yüreğinden, isyan ettirirmiş kadere... özlemek seni, en büyük yaraymış kalpte. her gün ölmekmiş; can bulup bulup. beklemek, nefessiz kalmakmış... sabırsızlanmakmış derin bir soluk için... en büyük yasak, cezaymış sensizlik... yaşarken durmasıymış kalbin, kör olmasıymış gözlerin...sonu gelmez bir çile kadar acı vericiymiş hasretin... kopmasıymış can damarının... çaresizlikmiş en kötüsü... ne yaparsan yap, dokunamamakmış, görememekmiş, kavuşamamakmış... beklemekmiş vuslatı... yine de hayat, "seni" sevmekmiş... ölürcesine... sen olmakmış... hayat, "sen" olunca anlamlıymış. devrik cümleler kurmakmış, aşka dair... kurallı hiçbir şeyi yakıştırmamakmış

(bkz: özlem)

insanların bir ömür boyu yakasından düşmeyecek olan duygu..küçükken büyümeye özlem duyarsınız..büyüyünce çocukluğa..anneyi özlersiniz mesela ayrı kaldığınızda..babayı özlersiniz baba olduğunuzda..sevgiliyi özlersiniz dönmemek üzere gittiğinde..gençlik bunalımlarında ölümü özlersiniz..yaşlanınca gençliği..
özlemek ömür boyu.

olmadigin yerde ozlersin olduğun yeri...

cekilesi cile degildir.

"sen değildin, yokluğundu özlenen"

(bkz: refik durbaş..)

artik eskiden elinde olan seyin degerini biliyorsun.

eski dostlarin hatirlanmasi üzerine hissedilen ve benimde son gunlerde hissettigim en ilginç duygulardan biridir.
(bkz: lise yillarini ozlemek)

hayatın anlamını anlayan ozlemez

bu güne kadar bu kavramla ilgili herşeyi dinleyip geçmişim meğer..meğer allah’ın arabistanı’na gelmem ve seninle en ufacık bir bağlantı kurabileyim diye, belki kafana eser de neler yazmış bu çocuk dye bakarsın bir gün, düşüncesiyle internetten medet ummam gerekiyormuş bunu öğrenmek için..meğer saçlarının kokusunu unutacağım diye korkmakmış özlemek. meğer gülerken içinde gizlediği hüzünleri gözlerinde bırakıp senden uzaklaşmakmış. meğer bu güne kadar benim için özlemek yokmuş. meğer özlemek, bu yazıyı senin başlığına değil, buraya yazmaya mahkum olmakmış sırf seni kızdırmamak için. meğer özlemek, kilometrelerce uzaktayken zaten senden mahrum olduğum halde, üstüne bir de bana küsmenmiş. bana küsme. ben özlemeyi öğrendim.adam ettin beni.küsme bana. seni özlemek çocukluktan çıkmakmış. seni özlemek adam olmakmış.

telefonunun kapalı oldugunu bildigin halde ona bir suru mesaj atma istegidir,utanc duvarını kırarak

en kötüsü yakınındayken özlemek birisini..o yanında ona dokunabilirsin ama sana ait deildir yada yeterli gelmiyodur bi türlü adam gibi hasret çekmeyi özlersin o zmn! bazen kendini bazen geçmişini özlersin!! aslında özlemek için ille sahip olman gerekmez özlenene..

sabahları uyandıgında her seyin bir rüya oldugunu anladıgın anda gözlerinden dökülen yasların nedenidir özlemek.çaresiz bırakır insanı bir yerden sonra ve bu çaresizlik neler yaptırır sana.anlayamazsın komik duruma düştüğünü.yeri gelir ayrı kaldıgın günleri sayarsın ya da kavuşacagınız ana kaç gün kaldıgını.kimi zaman alırsın eline kagıdı kalemi dökersin yazdıgın satırlara bir bir içinde yaşadığın çaresizliği,dertleşirsin kagıdınla kaleminle ama yine de alamazsın kendini ’özlemek de güzeldi’ demekten.

yaşam destek ünitenizin fişi çekilmiş gibi hissetmeye başlarsınız bir noktadan sonra kendinizi, aldığınız her nefes, attığınız her adım acı verir.. günler uzar, takvimler küser size.. içinizde minik bir kuş can çekişir, minik yüreği dayanamaz acılara, kafesinden çıkıp uçmak ister o’na doğru, parmaklıklara çarptıkça kanar onun minik kanatları, damla damla akar kanları, içiniz yanar işte, özlersiniz. sadece özlersiniz..

sesini duyduğun zaman yüzyıllık uykudan kaldırırda o heyecan bidaha asla uyutmaz.huzurunuz o ses tonuyla nasıl odanızın camından yeryüzüne yayılır.’gelsene buraya’demeleri tüm huzurveren caldplay şarkılarından çok daha değerli.karanlığın içinde projektörler gibi seni görmenin olağanüstülünü tarif edemezdim.bana sunduğun varlığın her zerresine minnettarım.sınırlarda benimle el ele yürüdüğün için.

özlediğin, gidip göremediğindir;
ama, gidip görmek istediğin

özlem, gidip görememendir; ama
gidip görmek istemen

özlediğin, gidip görmek istediğin-
ama gidip göremediğin

özlem, gidip görmek istemen-
ama, gidememen, görememen;
gene de, istemen

bazen sevilen kişinin yanından gitmesine saniyeler kala,gidişiyle yaşanacak o içe oturan hüznün gelip çatacağını hissetmeyle vuku bulan his.

daha gitmeden özlemeye başlamak
ey zaman durma ak çabucak.