neyzen tevfik

gecer

izdirabin sonu yok sanma , bu alemde gecer ,
omr-i fani gibidir , gun de gecer , dem de gecer ,
gam karar eyliyemez hande-i hurrem de gecer ,
devr-i sadi de gecer , gussa-i matem de gecer ,
gece gunduz yok olur , an-i dem adem de gecer ,

bu tecelli-i hayat ask ile buktu belimi ,
cagliyan goz yasi mi , yoksa ki hicran seli mi ?
inleyen saz-i kazanin acaba bam teli mi ?
cevrilir dest-i kaderle bu su’unun filimi ,
ney susar , mey dokulur , gulgule-i cem de gecer ,

ibret aldin , okudunsa su yaman dunyadan ,
nefsini kurtara gor masyad-i mafihadan .
niyyet-i hilkati bul ask-i cihan aradan ,
onu yokdan , sonu boktan , bu kuru da’vadan
utanir gayret-i gufranla cehennem de gecer .

ne seriat , ne tariykat , ne hakiykat , ne ture ,
suremez hukmunu bunlar yasadikca bu kure
cahilin korku kokan defterini tanri dure !
ma’rifet mahkemesinde verilen hukme gore ,
cennet iflas eder , efsane-i adem de gecer .

serseri neyzen’in askinla kulak ver sozune ,
girmemistir bu avalim , bu bedyi’ gozune.
cehlinin kudreti baktirmadi kendi ozune.
pir olur sakiy-i gul cehre bakilmaz yuzune ,
hak olur pir-i mugan , sohbet-i hemdem de gecer