inancı olmayan insan

dogal olmayan sekilde yasıyoruz.

dogal degiliz, ogretilmislerle kurguluyoruz hayatımızı, belkide bir baskasının kurguladıgı bir hayatta sadece bir dublor olarak yer alıyoruz. bas rol oyuncusu olma vaadi ile suren bir kepazelik yasıyoruz.

insan dedigin toplumla var olan bir hayvan, insan dedigin ogretilmislerle yasayan refleksiv gudulerle hareket eden sartlanmıs bir yaratım. ote olmamak icin cırpınan butunun bir parcası sadece.

inanc dedigin ise bireyin ta icinden gelmesi lazım olan sey. tum ogretilerden uzak tum baskılardan uzak bireyin kendi icinde cozumlemesi gerektigi bir sorun. hayatımız dogal degil yasamımız yasanmıslıklar uzerine kurulu bir yeniden cevrim; yani kesfedilecek bir sey yok. hayatımız tel orgulerle cevrili ne kacıs ne ozgurluk.

inanmak icin bireyin icinden gelen o sesi duyması gerekir, birey kendine inanıyorsa "ben" diyebildigi icindir, ona inanıyorsa "ben" den once "o" diyebildigi icindir, tum bu samimiyetsiz soguklukta sahısların onemi sitemlerin islerliginin ustune cıkmıs, bırakın "ben" demeden once "o" demeyi, "ben" bile diyemiyecek kadar toplum olmus insan dedigin.

sonuc olarak ogretilenler dunyasında bizden once yasamısların genellemesini kopyalaıyoruz kendi yasamımıza oteki olmamak adına. bunun adı inanc degil bunun adı iki yuzluluk, bunun adı sizofreni bana inanctan bahsetmeyin; once tek basınıza var olabilecek kadar kendiniz olun sonra inanıyorum diyin. su an inandıgınız hic bir sey yok aslında inanıyorum dediginiz her sey size ogretilmis seyler, baskasının ogretilerini kendi yasamınıza monte ederek inanmak gibi derinligi olan bir konuyuda yasamlarımız gibi sıglastırmayalım.

zira bir gun inanc gercekten olursa inancı olan insanlar bir gun yeryuzunde yururse iste gercek ozgurluk o zaman kendini gostericek ve bireyler kendilerinin tanrıları olacak, ama o zamana kadar inancı olmayan insanlar olarak ogretilmisler dunyasındaki koleligimize mahkumuz, tum diger suruler gibi...