günlük hayatta reset tuşu ihtiyacı

bu mektuptan sonra kananmalı mı bileklerden yahut mide yanmalı mı ağusuyla çok’un? kalbim durmalı mı bir çıkışsızlık bir umutsuzluk anında? off düğmesi nerede? hep sorular değil mi? hiç cevap yok, hep sorular...

diye düşünürken

hayır
parmağımla basacağım bir off düğmesine ihtiyacım yok
zira o off düğmesi gayet açıkta ve ortada öylece duruyor
kırmızı parlamakta ışığı ve çok büyük bir buton..
ben bu cihazın bir köşesine
saklanmış olan
o küçücük düğmeyi arıyorum
neredesin reset’im

diye düşünmeye başlamak...

her geçen gün bir öncekini aratırken, duygular karışmış,doğrular ve yanlışlar birbirine girmişken, boşlukarda umudumuz tuşlara kalmışken bir reset tuşuna ihtiyacımız var. bas ve herşey düzelmiş görünsün.

bir günde iki sınava girenlere birebir.

işler iyice kötüye gittiğinde ise...
(bkz: normal hayata format)

acı cekerken hep akla gelir üstüne birde bilmem ne tarihine geri alıp herseyi yeniden yoluna koymak ister insan. makinelerle özdesleşmemizin bir kanıtıdır.

(bkz: reset ya resulullah)

boktan durumlarla karşı kaşıya kaldığımız anda beliren, "bi reset olsa da sıfırlasam,düzeltsem" ihtiyacı doğuran durumlarda ortaya çıkan ihtiyaç.

daha çok beyin dumura uğradığında bu tuşa ihtiyaç duyulur. olay karşısında bildiğiniz herşeyi tekrar gözden geçirme gereksinimi o kadar artar ki artık yapılabilecek çok şey yoktur. sinirsel devrelerde tahribat mı dersiniz... kapatıp bi açmak gerekir... düzelir.
olur öyle

yeniden başla nefes almaya aynı günü aynı anı yeniden yaşa dese biri ve bassa düğmeye.süper olunurdu tam o anda.

sevgiliden ayrıldıktan sonra yapılabilecek en güzel şeylerden biri de resetlemek olurdu heralde...

yenilenmek.sıcak bir duş,soğuk bir bira ve ayaklarını uzatip evinin pencerisinden çıplak bir kadının denize girmesini izlemek.

tıkandığında, hiç bir şey düşünemediğinde ya da düşüncelerin o kadar yoğundur ki bu sebepten konuşamadığında, hayat akışındaki her şey neredeyse durma durumuna geldiğinde... neredesin reset düğmesi?

kesinlike bir ihtiyaç.sanırım böyle bir tuşa basmak uzun bir tatile çıkmak gibi bişi. tatilden dönüldüğü an.
resetlenmiş gibidir insan.

(bkz: gunluk hayatta delete tusu ihtiyaci)

askerliği yaptıktan sonra duyulan bir ihtiyaç.

belki de daha etkilisi icin:

(bkz: gunluk hayatta save tusu ihtiyaci)

reset tuşu kayboldu..
her yer kırmızı yanıp sönüyor..

iğrenç bir espri, bilinmemesi gereken bir gerçeği öğrenme (aldatılma..v.b.), reddedilme, cinsel ilişki gibi olayların akabinde basılsa süper olacak tuş..
"ne diyoduk abi?" diye muhabbete dalma imkanı sağlar bize..

asıl gerekli olan

(bkz: gunluk hayatta power off tusu ihtiyaci )

seçimlerden sonra çok ihtiyaç duyduğum tuştur ah keşke olsaydı
6 mayıs 1972 de kullanılsaydı belki türkiye çok farklı olabilirdi neden icat edilmiyor sanki