ego

çocuk bir ego ile doğmaz.ego toplum,din,kültür tarafından öğretiliyor.küçük kelebekleri gözlemlemiş olmalısın: onlar "karnım aç" demezler.şayet bebeğin adı bob ise o, "bob’un karnı aç,bob tuvalete gitmek istiyor" der.onun ’ben’ duygusu yoktur.o kendisini de üçüncü şahıs olarak niteler.bob insanların ona seslendikleri bir şeydir,bu yüzden o da kendisine bob der.ancak bir gün gelir...
o büyüdükçe ona bunun doğru olmadığını öğretmeye başlarsın."bob başkalarının sana taktığı bir isimdir; kendine bob demekten vazgeçmelisin,sen kendine ’ben’ demeyi öğrenmek zorundasın."
bob’un ’ben’ haline geldiği gün o,varlığının hakikatini yitirir.ve yanılsamaların dipsiz karanlık kuyusuna düşer.bir kez o,kendisine ’ben’ dediğinde bütünüyle farklı bir enerji işlemeye başlar.artık ’ben’ gelişmek ister,o büyümek ister;o şunu ister,o bunu ister.o daha büyük bir tahakküm alanı ister.
şayet birisinin senden daha büyük bir ’ben’i varsa bu sende aşağılık kompleksi yaratır.sen herkesten üstün,herkesten kutsal,herkesten büyük olmak için her türlü çabaya girişirsin.artık tüm yaşamın -aslında hiç var olmayan- bir tek aptalca şeye adanmıştır.sen bir hayalin peşindesin.devam edip duracaksın,’ben’ini daha büyük ve daha büyük yapacaksın.ve bu neredeyse tümproblemlerini yaratır.