.. hep acılar büyüttük biz ,enkazlardan cıktık ..
kendi gözlerimizi bagladık ucurum diplerinde ..düştük !
cogu zaman baskalarının dizlerine hasret koyduk basımızı kendi dizlerimize doya doya agladık.. kendimiz düstük diye kendimiz sustuk !
biz de biliyorduk ömür boyu kendimizin gardiyanı olamayacagımızı
yaralarımızı kanatırken tekrar tekrar her acının bir digerinin sureti oldugunu gördük
tuttugumuz ellerin aslında hep çamurlu oldugunu
sonra her ölenle aglattık gözlerimizi ellerimizde kalan camur izlerini saclarımıza ,yüzümüze süre süre ..
biz kaldırırdık bu kadar acıyı da saclarımızda cocukluktan kalma rengarenk tokaları unuttuk
içimizde ki cocuga sarılmaya döndük , incittik ve sonunda onu da büyüttük !
şimdi ;
madem ki öldüyse artık deniz
inatla maviye boyamamıza ragmen ölüyorsa gökyüzü
evet .. kanıtlayabiliriz artık öldügümüzü..
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?