toplumsal bir işte yeralmalıyım diye düşündüm bir sabah aniden. evden o kadar hızla çıkmışım ki, asansörden bile beraber indiğim ev arkadaşlarım şaşırmışlar o gün "hayırdır, ne bu hız, yoksa sen efendi gibi oturup kız mı s.kicen?"
neyse, sosyal bir yaraya merhem olmanın heyecanıyla sundum aç bedenimi vahşi çığlıkların afrikayı aratmadığı o soğuk, masum, ıssız yataklara! mutluydum, belki ömrümde ilk kez, bir şey yapmanın o tevazü gerektiren arsız duygusuyla.. "ben" dedim, bunun için varım, buymuş yıllardır aradığım..
(bkz: şimdi sensiz ben aküsü kontrol edilmemiş bir kiralık arabayım)
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?