uçurum

bir edip cansever siiri,

bir ağaç sürüsünün üstünden
çok ağaçlı bir ağaç sürüsünün üstünden
kesilmiş limon dilimleri gibi düşüyor güneş
votka bardağımın içine
benim olmayan bir sevinç duyuyorum.

kesiyorum durduğumuz yeri ortasından
ey görünüş! seni bir yerinden hiç anlamıyorum
dibimde değil ayaklarımın, damarlarında
derinliğini orda tutan, orda harcayan
uçsuz bucaksız bir uçurum.

zamanla değil, bir yerde
benim olmayan bir şeyle yaşlanıyorum
geçiyorum ilk şeklimi tüketerekten
ağır ağır yanan bir tuğla harmanını
billurdan sarkaçlarıyla.