gerçek

uyandığı zaman gökte yıldızlar
insan düşünür : belki de allah var!
tanrısal bir öpüştür soken şafak.

ne hoştur insanın bir gül açası,
koşan göklerde kuş gibi uçası,
bulutlarla yagmur olup ağlamak.

gitmek, sona ermeden… bir zamanda…
başıboş bir tekne gibi ummanda;
fırtınalarda ne yelken, ne bayrak.

fakat beni sen uyandir, ey zeka !
bak, işte önümde her günkü çorba,
ekmek, kaşık ve kasesiyle bu aşk.

sarhoş eden, davet eden bu olum
içinde ben salt bir ademoğluyum,
korkan, ölüsünü hatırlayarak.

ey, ışığin boşandığı gerçek düş !
bütün zamani kucaklayan öpüş ;
yaşamak… eken insan, veren toprak.
.

ahmet muhip dranas