ağıt

her sey güzeldi bir zaman,çok önce
sehirler,insanlar,günes,deniz
mutlulugumu görebilirdiniz
çökmeseydi içime bu son gece

her sey bir anda bitmeseydi,yazik
olmasaydi gençligime aptalca
belki de o yerlere varirdik
o uzak daglara ulu koskoca

orada her sey degisirdi belki
acardi umutlarimiz bakarsin
ates rengi,kan rengi güller gibi
topraginda kim bilir hangi askin

oysa simdi nerdeyiz,neyiz bak
her umut belirtisinden uzagiz
o sevilmis gözlerde saf ve berrak
bir ayna bile yok bakacagimiz

her sey kursuni bir renk almis,soguk
bozkirlardir uzayan önümüzde
kime baksan o yüz veremli,soluk
tek mavi kalmamis gökyüzümüzde

her yerde bitmisligi güzelligin
kum kamyonlari putreller betonlar
sonra ta besikten mezara deyin
sifirlar,yüzler,binler ve milyonlar

hadi öl bakalim ölebilirsen
zincirlerle bagliyken yasamaya
omuzla yükünü,hadi yalniz sen
isterse gücün olmasin tasimaya

yenik dusmusuz iste gerçek ortada
çokmus boynumuza zulmün elleri
bir tutsak,bir dolap beygiri ya da
bir mahkum gibiyiz kaç yildan beri

yargiç hükmünü çoktan vermis oku
boynundaki yasamak fermanini
yasamak sonra ölmek iki korku
geri getirmezken bir anini

terkedilmis sehirleri bilirsin
bilirsin gömülmüs uygarliklari
ve düsün ki patlamasi bilincin
yirtmaya yetmiyor karanliklari

öyleyse çek sapla göge biçagini
de ki benim isim tanriliktan güç
benim hem yüksek,hem en asagi
iste ellerimde sonsuzluk ve hiç

de ki ömür verdin..
en büyük yalan ..
de ki beden verdin..
içi bos ve kof..
iste! ,
yüce eserin,iste insan
ve yirt gögsünü,bagir:of tanrim

(bkz: umit ya$ar oğuzcan)