darkofdirt

yapımımda demiri cok görmüş...
ondan bu ağrı kolonlardan yana,
kum lazım bana
tersine çevirdiğimde oraya akmalı yavaşça
ağlamalıyım ona bakarken,
sonra büyük sevnçle dolan kısma bakmalıyım
ahh!
çok güzel avunurum bunlarla...
içimi tırmalamalı hisler
sürekli heyecan duymalı yaratmamalı onu!
kendimden yana saygısız olmalıyım
dik durmak umrumda değil
bazen acımalı bana herkes
sıkılıp bırakana kadar ben....
öyle bir daldayım ki,çatlak dolu üstüm başım
düşmekte umurumda değil,zaten belli bu....
vicdanımı ölüme terketmeliyim
bıktım ilaç fayda etmiyor ona
vurmalı onu acı çekmeden
ne geldiyse onun iç gıcırtıcı sesinden...
rollerim canımın istediği kadar
özüm,aslım diye kavramlar heyecanını yitirdi
anımda şu an zoru çekemeyen bir çocuk var
yaratamam zorluğu o halde ama,
biraz sonra onunla yanıp tutuşucam biliyorum
terlemeden çıkılan dağın zevki başka
çok kısa ve inanmayan bakışlarla
ya zorlu etaplara ve düşen çakıl taşlarına karşı olan...
bir şey ki yitirdim onu!
iç çekemem ulaşamadığım aşka artık
ondan yozlaşabilir her an renkli bahçem...
koşmaktan yorulmadım
çok koştuğum söylenemez
eğer yürüyerekte son çizgiye ulaşıyorsam
yürüdüm hep!
bu çok açık ki;
yüksekler kibirime vakıf
bunuda rol bilmeli...


kendimi bu şiirimde bulurum,yazdığımda içine düştüğüm yer de,ya da yazarken içinden cıktığım yer de bu şiirdir