tam bana ait diyemem ama en son küçük menekşemi kaybettim. onu lavantayla beraber almıştım. o da nasıl severek. baya anlattım ona dertlerimi, dertlere dayanamadı mı acaba? sahi güzel şeyler de anlattım. annesi ve babasından konuştuk. lavanta yaşıyor hala, hatta sağa sola doğru açılmaya başladı. ama o menekşe çok üzdü beni. günden güne çöküşünü izledim resmen. kurtaramadım da. çok değer vermiştim o küçüğe, benim için dönüm noktası olarak görmüştüm. menekşeler bana dargın sanki. her gördüğümden özür dileyesim geliyor. aksine buralara da menekşe eker oldular. neyse eksinler, çiçeksiz komasınlar da bizi.
peki sen yazar dostum, en son kendini böyle mutluluktan uçuyormuş gibi hissettiğin zaman, hangi zaman?
neden bekliyorsun?
bu sözlük, duygu ve düşüncelerini özgürce paylaştığın bir platform, hislerini tercüme eden özgür bilgi kaynağıdır.
katkıda bulunmak istemez misin?