günlük

oğuz atay kitabıdır.

güzel başlıyor kitap;

’’ kimse dinlemiyorsa beni - ya da istediğim gibi dinlemiyorsa - günlük tutmaktan başka çare kalmıyor. canım insanlar! sonunda bana bunu da yaptırdınız. ’’

arka kapakta yazan bir bölümü direkt aktarıyorum; ... günlük boyunca okur, yazarın son yıllarındaki yalnızlığını paylaşmakla kalmıyor, oyunlarla yaşayanlar’ ın da oluşum sürecini adın adım izliyor...

sevemedim kitabı. bir kere rahatsız edici bir tarafı var; kendi rızasıyla yayınlanmış olsa da bir başkasının günlüğünü okumak içten içe suçlu hissettiriyor insana. tabii ki başkalarının okumasını istemediği yerleri çıkartmıştır, sadece paylaşmak istediklerine yer vermiştir kitapta ama yine de ufaktan bir yaramazlık yapıyormuş gibi hissediyorsunuz okurken. genel olarak değerlendirdiğimde de pek beğenmedim kitabı. belki de oyunlarla yaşayanlar’ ı okumadığımdandır. zannediyorum önce oyunlarla yaşayanlar’ ı okuyup sonra günlük’ ü okursanız daha fazla keyif alabilirsiniz kitaptan.