deliriyorum tiremens

dün ne güzeldi gün
dün bir dügün
vapurun bacasında bir zambak açmış
kulağımın zarında bir sümbül
tırnaklarım hepsi papatya
ayaklarımla geziniyorum dünyayı
ayaklarım ki manolya
uzun bir mavi bu boğaz
çıkı çıkıveriyor heryerden
sanki milletçe işimiz
bir sandalı denize indirmek
ben övmüyorum hicbirşeyi
ağaç elmasıyla öğünüyor
bir mevlüt sanki hatice
giyinmiş sermakeş’e gidiyor
bu kadar güzel olmamalıydı yeryüzü
dayanamıyorum dayanamıyorum
şıp dedi güneşin ilk gözyaşı
şıp dedi damladı denize
beni tutmayın artık tutmayın
ve kızaran kızaran tomatlar
n’olur beni unutmayın
benim karım hale olacaktı
ölmüş ve ressam bir kadın
.

can yücel