anneye elveda demek

hayattaki en zor i$lerden biridir..

ayrilmaya az zaman kaldiginda anlariz onun önemini. aslinda çok önceden de biliyoruzdur da; kaybetmeye yakin daha da güçlenmi$tir, degerlenmi$tir varligi.

nasil olsa hep yanimizda olacak diye dü$ünürüz. dü$üncelerimiz çogu zaman gerçege uzaktir oysa..

babaniz degildir sizi ondan ayiran, o da istememi$tir böyle olmasini ama; ba$ka seçenek yoktur maalesef. duygularinizi ona da söyleyemezsiniz, o zaten en dogrusunun bu oldugunu bilse de vicdan azabiyla yanmaktadir için için.

yalnizsinizdir; hiç olmadiginiz kadar.

onun sicakligini daha fazla hissedemeyeceksinizdir yaniba$inizda.

ne var ki, hep kötü anilar kalmi$tir hafizanizda. aslinda bir bakima iyidir bu, ayrilmayi kolayla$tirir.

en çok sevdiginiz varliktir hayatinizda ama; ayrilmaniz gerekmektedir, en dogrusu budur.

i$te boyun egmeniz gereken bir zorunluluk da budur. içinizi yaralayan acilar ve gözya$lariniz isyanlardadir yalnizca..

asla yapılamayacak şeydir..annedir o,en özel,en unutulmazdır..yerine asla yenisi koyulamayacaklardandır..en uzak diyarlara gitse bile,yanınızda olmasa bile,her an nefes kadar yakınınızda olandır anne.elveda denmez.

annelerle cocuklarin arasindaki; gorunmez sadece bu iki insana ait ozel baglar, dogumda nesnel olarak kesilen, aslinda bir omur boyu karsilikli ve cok derinden hissedilen, kopmayacak - koparilamayacak, celikten ote baglar...

(bkz: kadının sesi)

bir anneyi en çok üzecek,en çok kıracak olan kelimeyi söylemek.