kişinin kendi sesini ilk kez duyduğu an

kişinin dediysek de çocuğun demek gerek aslında çocuğun... tam bir yıkımdır o an.

henüz kendi ses tonumu fark etmemiş bir çocukken, ilkokulda şiir mi söylenecek, masal mı okunacak, istiklal marşı mı var hemen atılırdım olaya. kargacık burgacık okurdum bir şeyler. hiç törpü değmemiş özgüvenle çıkıp barış manço şarkısı söylemiştim bir keresinde de. sonra işi iyice abartıp evdeki kasetçalarla bir kayıt yapayım dedim. herkes böyle kendi sesine yabancı mı olur bilmem? iğrenç bir şeydi karşılaştığım. kapattım hemen teybi, kaseti de kırarak yok ettim. aklımdan film şeridi gibi geçti onca okuduğum şiirler şarkılar gözümün önünden, millete verdiğim eziyetten dolayı utandım baya. bir daha istikal marşı veya şiir okuyacak biri aransa kafamı gömdüm sıraya. arkadaşlarımı süzdüm yan gözlerle, ne kadar kadirşinas insanlarmış hepsi, hiç biri yüzüme vurmadı sesimin iğrençliğini, sabırla dinlediler hep. epey bir süre piyasadaki en kötü sesin bana ait olduğunu düşündüm durdum. büyüdükçe geçti tabi.