azil

hakan günday’ın son romanı.. tesadüfen izmir’de konak pier’in içindeki kitapçının rafında yeni çıkanlara bakarken karşıma çıkan ve beni mutluluktan uçuran kitaptır. hatta bunca zaman sonra sözlüğe entry girmeme de o sebep oldu diyebilirim. nitekim baktım bu başlığa bu süper haberi veren olmamış hemen ben yazayım dedim. kitabı aldığımdan beri gelip gidip bakıyorum ama okumuyorum, kötü günler için saklıyorum.. nitekim insanın okuyacak iyi bir kitaba gerçekten ihtiyacı olduğu ama o kitabı raflarda bulamadığı gibi kütüphanesindekilerin hepsini tükettiği için pişman olduğu zamanlarda olur.. işte ben azil’i öyle zamanlar için saklıyorum.. bir fikir vermesi açısından kitap arkasında yazanları aktarayım ben de size..

"önemli olan, tanrı’nın bir enstrüman yaratmış olmasıdır. insan denen bir enstrüman. ancak yarattığı müzik enstrümanını çalamayan bir usta gibi, tanrı da insandan doğru sesi çıkaramamıştır. bu yüzden, tanrı hariç bütün güçler insanı çalmış ve özellikle de şeytan en güzel melodilerini onunla bestelemiştir."

sahip olduğun her bilgi, içinde çürüdüğün bir hücredir.

azil, içinizdeki derin uçuruma; düşünme, fark etme ve görme uçurumuna düşmek için bir fırsat. ayaküstü düşebilirseniz ne âlâ! aksi takdirde hakan günday’ın bir sonraki romanını bekleyecekseniz..."