atatürk şimdi çıkıp gelseydi

bazıları korkudan altına kaçırır, çoğumuz sevinç gözyaşı döker ve o’na sarılırdık. o ise mavi gözleri ile bize gülümsedikten sonra kendisi hakkında atıp tutanlara onların kanını donduracak bir bakış fırlatırdı. ardından yine eskisi gibi kendisini sevenleri bir sofrada etrafına toplar ve en yakınındakine fikirlerini, yapılacakları not aldırırdı: "çocuğum yaz..". ama bu sefer masasından çay ve meşrubat dışındaki her içeceği kaldırtırdık. akıllandık ama geç oldu...

o’nu pamuklara sarmaya çalışırdık ama o kabul etmezdi.

(bkz: atatürk döndüğünde olası gazete manşetleri)

herkes küçük bir atatürk olsaydı
o’nu hatırlatsaydı çevresine
fikirleriyle yaşatmaya çabalasaydı
dilemek zorunda kalmazdık gelseydi keşke diye..

altıma sıçardım...